Do broni typowej kwalifikujemy białą i palną. To najczęściej używane narzędzia walki, także we współczesnych armiach. Do broni białej zaliczamy wszelkiego rodzaju przedmioty, które nie wymagają załadowania pocisków. Za przykład ma prawo posłużyć stereotypowy miecz, włócznia czy topór. Ich zastosowaniem jest indywidualna walka. Z reguły potrzebuje bliskiego kontaktu z konkurentem.

Ten rodzaj broni został już wyparty przez skuteczniejszą broń palną, jaka oblega szafa kartotekowa bądź też sejfy meblowe. Szermierka stanowi już właściwie dyscyplinę sportową, aniżeli poważną metodę ataku i walki. Rozkład broni białej obejmuje pięć grup broni. Pierwsza z nich to najstarsze, prymitywne maczugi. Kwalifikujemy je do przyrządów obuchowych. W średniowieczu ochoczo użytkowano z broni siecznej, czyli mieczy i szabli. Złączeniem wymienionych grup jest topór, wykazujący przymiotniki pośrednie. Noże, sztylety i floret zadają rany kłute. Stąd ich wspólna klasyfikacja do broni kłutej, dla której miejsce odnajdzie się w sejf gabinetowy. Interesującym przykładem narzędzia kłującego, z jednoczesnym następstwem rozcinania, jest halabarda czy też pałasz. Stanowią połączenie jednego lub paru ostrzy, przytwierdzonych do drewnianego kija.