Do broni konwencjonalnej zaliczamy białą i palną. To najczęściej użytkowane narzędzia walki, także we współczesnych wojskach. Do broni białej zaliczamy wszelkiego typu przedmioty, które nie wymagają załadowania pocisków. Za przykład ma okazję posłużyć standardowy miecz, włócznia czy topór. Ich zastosowaniem jest indywidualna walka. Na ogół potrzebuje bliskiego kontaktu z konkurentem.

Ten typ broni został już wyparty przez skuteczniejszą broń palną, jaka oblega regały metalowe lub sejfy meblowe. Szermierka stanowi już raczej dyscyplinę sportową, niż poważną metodę ataku i walki. Rozkład broni białej obejmuje pięć grup broni. Pierwsza z nich to najstarsze, prymitywne maczugi. Zaliczamy je do narzędzi obuchowych. W średniowieczu z zapałem wykorzystywano z broni siecznej, innymi słowy mieczy i szabli. Złączeniem wymienionych grup jest topór, wykazujący przymiotniki pośrednie. Noże, sztylety i floret zadają rany kłute. Stąd ich wspólna klasyfikacja do broni kłutej, dla jakiej miejsce odnajdzie się w szafy ognioodporne. Pociągającym przykładem narzędzia kłującego, z jednoczesnym efektem rozcinania, jest halabarda lub pałasz. Stanowią połączenie jednego bądź też kilku ostrzy, przymocowanych do drewnianego kija.